zondag 15 oktober 2017

Dag huis...

Verhuizen doen we niet vaak, dus als het voorkomt, moet er goed uitgepakt worden met de verhuiskaart. Zeker als je vanuit een modern gebouw uit begin deze eeuw verhuist naar een gebouw dat ruim veertig jaar eerder het toppunt van modern was. Een uitstekende gelegenheid dus om beide gebouwen in één plaatje te verenigen. En vooruit, als we toch bezig zijn, laten we dan ook nog maar eens een oude speelkaart van stal halen...





maandag 21 augustus 2017

Oud zeer...

Soms kom je nog eens iets tegen in de archieven. We schrijven het einde van de vorige eeuw, en ik mocht meewerken aan een collectieve uitgave met strips van aanstormende talenten. Het thema, hoe een ongelukkige jeugd een artistieke goudmijn kan zijn, paste mij wonderwel. Ik haalde alles uit de kast, niet alleen grafisch, maar bovenal ook wat betreft frustraties van vroeger, geschoven in de schoenen van mijn favoriete alter ego, de dichter. Eigenlijk had ik materie voor vier bladzijden, maar zoveel tijd had ik niet, dus heb ik het gecomprimeerd naar drie. Toen ik later met mijn stoute schoenen in de TGV naar Angoulême op Joost Swarte was afgestapt (Fay Lovsky keek mee over de rugleuning van de stoel voor ons), bevestigde hij ook dat een verhaal er vaak beter van wordt als je het een pagina korter maakt dan je van plan was. Het was hoe dan ook goed toeven, die drie pagina's lang wentelend in nauwelijks versneden kinder- en puberleed. De liefhebber kan nog zoeken naar de verwijzingen naar werk van beroemde dichters. 




donderdag 17 augustus 2017

House with a view...

Op een laatste avond van de vakantie, wat beter te doen dan in de schemering plaats te nemen en het magistrale uitzicht te schetsen, terwijl de avond langzaam valt, die de details steeds meer aan het oog onttrekt? Een uitzicht tekenen met alleen bomen, struiken en heuvels bleek nog best een uitdaging, want hoe maak je het verschil tussen bomen onderling, gekapte stukken en groene grasweiden, in wat de Fransen zouden noemen verscheidene 'déclinaisons de vert'? Het was een feestdag in Frankrijk, van achter de heuvels weerklonk zacht de muziek uit het nabijgelegen stadje (covers van France Gall en Michel Berger), terwijl vlak boven me de vleermuizen driftig langsschoten. De vliegende vorm in de lucht is dus geen diepzinnige toespeling naar Maria Hemelvaart, maar een poging die snelle vluchten ook te vangen in mijn tekening. 


zaterdag 15 juli 2017

De zaak Zonnebloem

Ik las ergens dat wij in de Waddenzee het grootste scheepskerkhof van Europa hebben en dat er beroep wordt gedaan op vrijwilligers om te helpen met het in kaart brengen ervan. Als ik zo'n gegeven wil misbruiken voor een cartoon, grijp ik al snel terug op mijn stripachtergrond. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik van oudsher helemaal niet zo'n fervente Kuifje-lezer ben. Maar dat kan nog veranderen. Zeker sinds mijn zoon de bibliotheek leegrooft om stelselmatig alle Kuifjes te lezen. Het spreekt voor zich dat het origineel van deze tekening dan ook op het magneetbord van zijn slaapkamer is beland. 


donderdag 6 juli 2017

Churchyard

"Through the churchyard I wandered / Sat for a spell there and I pondered"... Deze zinnen van grote held Nick Cave kabbelden door mijn hoofd bij het maken van deze tekening. Al zat ik er langer dan "a spell", het bleek frustrerend lastig om dit op zich eenvoudige kerkje goed te tekenen, tijdens mijn wandeling na het avondeten in het dorpje Magor in Zuid-Wales. Uiteindelijk zijn de schots en scheve grafstenen grotendeels van het blad afgevallen. Maar het was goed toeven daar, onder een boom in het avondlicht, temidden van deze onmiskenbare Britse landelijkheid. 


woensdag 24 mei 2017

Het mooiste meisje van de Jardin du Luxembourg

Een warme middag in mei in de Jardin du Luxembourg. Je zit met je voeten in de vijver en moet constateren dat de schets die je gemaakt hebt geen succes was; je hebt geen geduld voor gebouwen en daken. Je loopt wat rond en dan zie je haar: dromerig leunend op één been, de blik naar beneden gericht, een subtiele, voldane glimlach op haar lippen. Perfecte gratie in schril contrast met de fallische obelisk waar ze tegenaan leunt. De negentiende-eeuwse senator die geëerd wordt met het beeld kent niemand meer. Maar hij heeft vast iets goeds gedaan, want hij kreeg het mooiste meisje van het park. Ze staat er ongetwijfeld al meer dan een eeuw, ze had van alles langs kunnen zien komen als ze haar blik niet in mysterieuze tevredenheid naar beneden had gewend. Net zoals de vele passanten haar nauwelijks zien. Zodra ze op papier staat weet je het zeker: je zult hier niet meer kunnen lopen zonder ook even langs haar te lopen... 

dinsdag 9 mei 2017

Selfietoerisme

Laat ik meteen ruiterlijk toegeven, ik maak me er zelf ook schuldig aan: kortstondig in een stad rondlopen en dan toch vooral zoeken naar het juiste plaatje om te sharen. Het is dan ook met zekere ironie dat ik dit plaatje heb getekend, de poppetjes opzettelijk met hun rug naar het eeuwige Firenze gekeerd en turend op hun telefoonschermpje. Dat uitzicht is gebaseerd op een foto waar ik zelf op stond, maar die overigens nooit op social media is verschenen... 


zondag 7 mei 2017

Bunker beach

Tijdens onze vakantie aan de Deense Noordzeekust was ik buitengewoon geïntrigeerd door de bunkers op het strand, die er verlaten bijlagen, schots en scheef als aangespoelde wrakken. Ik heb mijn eigen Dodenherdenking geïmproviseerd bovenop een van die bunkers, naast de plek waar volgens mij ooit een kanon is vastgeschroefd. Toen ik er ook was op Bevrijdingsdag, heb ik de pen ter hand genomen en enkele opgetekend. In al hun verlatenheid deden ze me denken aan antieke tempels. Ze waren onbegaanbaar omdat ze veelal volgelopen waren met zand. Maar binnen stonden de zware stalen deuren nog half open, alsof de Duitse eenheden overhaast vertrokken zijn (wat waarschijnlijk niet ver van de waarheid is...).  Nu vormen ze een bizar decor voor badgasten en strandplezier; gelukkig was het seizoen nog niet begonnen. 



En als ik dan toch bezig was, heb ik er ook nog maar een muizenschedeltje dat mijn zoontje gevonden had aan toegevoegd, als ultiem Memento mori... 


vrijdag 21 april 2017

Dramatic Irony on the Forest Moon...

Sommige vergaderingen zijn productief, maar niet noodzakelijkerwijs op de manier die de bedoeling was. Wat gebeurt er als de pen afdwaalt? Geek culture takes over. Bijna zonde om er nog aantekeningen naast te zetten...


donderdag 6 april 2017

Schtroumpfette noire

Eén van mijn favoriete momenten in De zwarte smurfen is altijd het einde geweest, als zelfs Grote Smurf gebeten is. Niet alleen omdat dat het moment in het verhaal is waarin definitief alle hoop op een goede afloop verloren lijkt, maar ook omdat het wel ontzettend cool stond, die zwarte Grote Smurf. Voortbordurend daarop heb ik me vaak afgevraagd hoe de zwarte Smurfin eruit zou zien. Een anachronisme natuurlijk, want die hele ellende speelde lang voor het moment waarop de Smurfin door Gargamel werd losgelaten op die nietsvermoedende blauwe kereltjes. Nieuwsgierig geworden heb ik besloten dat dan zelf maar eens te tekenen. Ik denk dat dit een hele nieuwe wending aan het verhaal had kunnen geven. Wie wil er immers niet door zo'n Smurfin in zijn staartje gebeten worden?





dinsdag 4 april 2017

Fallocratie...

Het blijft fascinerend hoezeer er in de oudheid anders werd omgegaan met fallussymbolen dan in onze tijd (ik zou vele van onze uitwassen er graag voor inruilen). Maar het is altijd een dankbare invalshoek voor een cartoon. Dit beeldje heb ik ooit gespot in een museum bij Efes, Turkije. Al houdt dit plaatje natuurlijk voor de rest geen enkel verband met de werkelijkheid... 



zaterdag 18 maart 2017

Mijn opa...

Gisteren, op Saint Patrick's Day, zou mijn opa 100 jaar geworden zijn. Ik heb veel goede herinneringen aan mijn opa, zijn bitterzoete levenshouding heeft me altijd aangesproken. Niet dat ik veel met hem besproken heb; het was een man van weinig woorden, maar die weinige woorden zeiden meestal genoeg. Deze tekeningetjes heb ik gemaakt toen hij tachtig werd. Ik kan me nog herinneren dat ik voor de gelegenheid met personeelskorting bij Hennessy een fles X.O. cognac voor hem had gekocht. Hij heeft daarna nog een jaar of drie geleefd. Dat was in elk geval gelukkig genoeg om die fles cognac soldaat te maken... 



maandag 16 januari 2017

Baudelaire...

Dit jaar is het 160 jaar geleden dat Les Fleurs du Mal verscheen. 1857, zo'n jaartal dat niet uit mijn kop te slaan is. Maar het is ook twintig jaar geleden dat ik mijn scriptie schreef, over Charles Baudelaire en Arthur Rimbaud. Een scriptie is denk ik voor velen een ongevraagde bezoeking omringd door angst, bloed, zweet en tranen, maar ik herinner het me als een bevoorrechte periode waarin ik de hele dag niets anders deed dan me dompelen in prachtige poëzie. Tegenwoordig kom ik niet verder dan af en toe een gedicht lezen uit Les Fleurs du Mal, maar het bleek een goede beslissing om het als pdf standaard op mijn telefoon te zetten. Hierbij wat 'fan art' van de immer gezellige tronie van le grand Charles...