Laatst las ik ergens dat in deze tijd van snelle kiekjes op Facebook eigenlijk niemand meer echt registreert wat hij/zij gezien heeft, zeker niet als er een foto van is genomen. De beste manier om goed te kijken is tekenen. Een open deur, maar ik heb het ter harte genomen. Ik ben nooit een fervente reistekenaar geweest, maar heb de laatste tijd wel steevast een Moleskine bij me. En ja, als op een zomerse ochtend de zon weldadig schijnt op het balkonnetje van je kamer op de zesde verdieping van het Majestic Plaza, dan is het eigenlijk zonde om er niet even goed voor te gaan zitten. Deze kerk is bij lange na niet het meest indrukwekkende gebouw van Praag, maar was een goed object om na te krabbelen. Al was het maar om te herinneren waar het met tekenen voornamelijk om draait: goed kijken.
donderdag 23 juni 2016
zaterdag 18 juni 2016
Marianne
We zijn
twee jaar en acht maanden samen geweest, maar in mijn hoofd lijkt het veel
langer. Misschien omdat we veel doorstaan hebben in die tijd: na een paar
maanden trok ik haar pook uit de kom, ik heb haar ooit afgesloten met de
sleutel nog in het contact, we hebben eens met een doorgebrande bougie langs de
A10 gestaan en verder had ze veel te lijden onder mijn onervarenheid. Zo had ik
op een onbewaakt ogenblik een motorrijder in mijn linkerportier (waarna het
raam niet meer open kon, totdat ik hem liet vervangen) en heb ik het eens
gepresteerd om op de A4 een lang stuk honderd te rijden met de handrem er nog
op (want het lampje was stuk). Daar staat tegenover dat ze in die tijd al een
keer of drie klinisch total loss is verklaard, maar ik haar telkens weer
liefdevol heb laten oplappen. Totdat het echt niet meer ging…
Achteraf
gezien was het een waardig afscheid om nog even met haar terug te zijn geweest
in haar geboorteland. Met de autoslaaptrein, want we wilden haar het hele stuk
rijden niet aandoen. Terecht, zo bleek, want al reed ze met een dartele drift
door de Languedoc, op een kwade dag viel bij Sérignan haar uitlaatpijp eraf.
Zodra we doorhadden dat er geen motorrijder achter ons zat maar dat de herrie
afkomstig was van Marianne, zetten we haar aan de kant, om hulp te vragen bij
een nabijgelegen camping. De campingbaas wist van wanten: hij had een vriendje
bij de sloop en een ander vriendje bij een garage in de buurt, zodat we voor
een prikkie onze reparatie zwart konden regelen. Al zat daar de adder onder het
gras: diep in de binnenlanden was pinnen utopisch, zodat we moesten lopen naar
het dichtstbijzijnde stadje en met de taxi terug, om nog op tijd te zijn voor
de sluiting van de garage. Maar dan had je ook wat, ze reed daarna weer tierig
door het heuvelachtige landschap. Zoals gezegd, achteraf gezien was het een
waardig afscheid. Enkele maanden later bezweek ze definitief aan inwendige
bloedingen en eindigde ze als orgaandonor op een non-descripte sloop. Haar
nummerborden en 'chevrons' heb ik plechtig meegenomen als aandenken en moet ik
nog ergens hebben. Er zijn nadien er nog anderen gevolgd, die zonder
uitzondering beter waren uitgerust, comfortabeler en moderner waren. Maar zoals
met Marianne wordt het toch nooit meer.
woensdag 15 juni 2016
Ik wil Dinoplaatjes!
Als hedendaagse ouder ben je gewend om wat boodschappen betreft van actie naar actie gesleept te worden. Niet verrassend dus dat mijn eerste werkgever (vakken vullen in de vroege nineties) ons kroost alvast opwarmt voor de komst van de T-Rex. Wel een leuke bijkomstigheid als je zo'n actie dan kunt gebruiken om een cartoon over te maken. Ik had de grap net bedacht toen ik langs een supermarkt kwam die daadwerkelijk zo'n hek met een spandoek had staan. Daar word ik dan blij van, weer een praatwolkje uitgespaard, daar wordt een cartoon meestal beter van...
Abonneren op:
Posts (Atom)