vrijdag 28 oktober 2016

Panthéon

Ik vind daken in Parijs uitermate fascinerend. Ik kan lang staren naar de wirwar van schoorstenen, antennes en dakkapellen, die een stad op zich vormen. Een prachtig contrast met de strakke, strenge architectuur van het Panthéon, vooral als je beide voorhanden hebt als uitzicht vanuit je hotelkamer op de zesde etage. 


woensdag 12 oktober 2016

Het is weer voorbij, die mooie zomer...

Het is alom bekend: de zomer is voorbij als de ijssalons sluiten. Dat zal niet lang meer duren. Nog even tijd voor een korte hommage aan de zomer... 


zondag 4 september 2016

Paris Luxembourg

Als ik dan toch bezig ben, en wat tijd vrij heb in Parijs, dan meteen maar aan de bak met een van mijn favoriete plekjes aldaar - en een moeilijk gebouw. Veel details, pilaren, vensters, ornementen, dan komt het er meer dan ooit op aan om dan selectief te zijn wat je wel en vooral niet tekent. Niet mijn sterkste kant... Met als bijkomende uitdaging de parkwachter die me (nochtans beleefd) sommeerde mijn stoel terug te zetten waar hij vandaan kwam, dus de tekening noodzakelijkerwijs afgemaakt met de voetjes in het water... 


Bij terugkomst na een knus diner in een klein Parijs' restaurantje ook nog een gooi gedaan naar het curieuze uitzicht vanaf de vijfde verdieping: van de classicistische grandeur van Parijs naar de willekeurige waanzin van dakkapellen, schoorstenen en antennes. De avond viel, dus het was een creatieve race tegen de klok, met een uitzicht dat elke minuut iets minder zichtbaar werd...


dinsdag 23 augustus 2016

Carnet de vacances

Om mijn recente ambitie als Moleskine-toerist kracht bij te zetten heb ik tijdens de vakantie ook maar af en toe de pen ter hand genomen. Wederom kan tekenen erg leerzaam zijn, ook bij een plek waar je al tien jaar op gezette tijden komt. Hoe goed ken je het werkelijk? Voor de overzichtstekening had ik in elk geval een tweede poging nodig... 


En wat te doen als de regen met bakken uit de hemel komt? Raam open, stoeltje erin, Moleskine erop en tekenen maar. Fragment of a rainy day... 


zaterdag 30 juli 2016

Vade retro, Pokémon!

Een huis is nooit helemaal vrij van ongedierte. Dat er in het onze het een en ander rondwaarde, was me wel bekend: van tijd tot tijd verpletter ik een zilvervisje, zet ik een spin buiten of klap ik in de handen achter een fruitvliegje aan. Maar onlangs toonde mijn nichtje met behulp van een smartphone dat er nog ander gespuis huishoudt onder ons dak, waar ik geen weet van had: er bleek een Pokémon bij ons op de salontafel te zitten, doodgemoedereerd, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Gelukkig bleek zij een vaardig Pokémon-verdelger en wist het beest behendig in een bal te slingeren en te verwijderen. Een pak van mijn hart... 


donderdag 23 juni 2016

Carnet de voyage

Laatst las ik ergens dat in deze tijd van snelle kiekjes op Facebook eigenlijk niemand meer echt registreert wat hij/zij gezien heeft, zeker niet als er een foto van is genomen. De beste manier om goed te kijken is tekenen. Een open deur, maar ik heb het ter harte genomen. Ik ben nooit een fervente reistekenaar geweest, maar heb de laatste tijd wel steevast een Moleskine bij me. En ja, als op een zomerse ochtend de zon weldadig schijnt op het balkonnetje van je kamer op de zesde verdieping van het Majestic Plaza, dan is het eigenlijk zonde om er niet even goed voor te gaan zitten. Deze kerk is bij lange na niet het meest indrukwekkende gebouw van Praag, maar was een goed object om na te krabbelen. Al was het maar om te herinneren waar het met tekenen voornamelijk om draait: goed kijken. 


zaterdag 18 juni 2016

Marianne


Je eerste vergeet je nooit meer. Mijn eerste was een Française, lelieblank en temperamentvol. Haar soortnaam was Citroën AX, maar ik noemde haar Marianne. Toen ik haar kocht, in het laatste jaar van de twintigste eeuw, was ze eigenlijk al een museumstuk: ze had vier versnellingen, een handmatige shoke (waarvan de beheersing me een maandje bloed, zweet en tranen heeft gekost), slechts één zijspiegel en geen achterruitwisser. Ze woog 637 kilo, want bij de AX hoefde je van de carrosserie (en daarmee de kreupelzone) niet te veel te verwachten. Maar ik was maar wat gelukkig met mijn teerbeminde metgezellin. In een tijd dat iedereen om ons heen ons voorbij stoof met cruise control, ABS en airbags, bevonden Marianne en ik ons in een tijdsvacuüm dat volledig toebehoorde aan een ander tijdperk.
            We zijn twee jaar en acht maanden samen geweest, maar in mijn hoofd lijkt het veel langer. Misschien omdat we veel doorstaan hebben in die tijd: na een paar maanden trok ik haar pook uit de kom, ik heb haar ooit afgesloten met de sleutel nog in het contact, we hebben eens met een doorgebrande bougie langs de A10 gestaan en verder had ze veel te lijden onder mijn onervarenheid. Zo had ik op een onbewaakt ogenblik een motorrijder in mijn linkerportier (waarna het raam niet meer open kon, totdat ik hem liet vervangen) en heb ik het eens gepresteerd om op de A4 een lang stuk honderd te rijden met de handrem er nog op (want het lampje was stuk). Daar staat tegenover dat ze in die tijd al een keer of drie klinisch total loss is verklaard, maar ik haar telkens weer liefdevol heb laten oplappen. Totdat het echt niet meer ging…
            Achteraf gezien was het een waardig afscheid om nog even met haar terug te zijn geweest in haar geboorteland. Met de autoslaaptrein, want we wilden haar het hele stuk rijden niet aandoen. Terecht, zo bleek, want al reed ze met een dartele drift door de Languedoc, op een kwade dag viel bij Sérignan haar uitlaatpijp eraf. Zodra we doorhadden dat er geen motorrijder achter ons zat maar dat de herrie afkomstig was van Marianne, zetten we haar aan de kant, om hulp te vragen bij een nabijgelegen camping. De campingbaas wist van wanten: hij had een vriendje bij de sloop en een ander vriendje bij een garage in de buurt, zodat we voor een prikkie onze reparatie zwart konden regelen. Al zat daar de adder onder het gras: diep in de binnenlanden was pinnen utopisch, zodat we moesten lopen naar het dichtstbijzijnde stadje en met de taxi terug, om nog op tijd te zijn voor de sluiting van de garage. Maar dan had je ook wat, ze reed daarna weer tierig door het heuvelachtige landschap. Zoals gezegd, achteraf gezien was het een waardig afscheid. Enkele maanden later bezweek ze definitief aan inwendige bloedingen en eindigde ze als orgaandonor op een non-descripte sloop. Haar nummerborden en 'chevrons' heb ik plechtig meegenomen als aandenken en moet ik nog ergens hebben. Er zijn nadien er nog anderen gevolgd, die zonder uitzondering beter waren uitgerust, comfortabeler en moderner waren. Maar zoals met Marianne wordt het toch nooit meer.

woensdag 15 juni 2016

Ik wil Dinoplaatjes!

Als hedendaagse ouder ben je gewend om wat boodschappen betreft van actie naar actie gesleept te worden. Niet verrassend dus dat mijn eerste werkgever (vakken vullen in de vroege nineties) ons kroost alvast opwarmt voor de komst van de T-Rex. Wel een leuke bijkomstigheid als je zo'n actie dan kunt gebruiken om een cartoon over te maken. Ik had de grap net bedacht toen ik langs een supermarkt kwam die daadwerkelijk zo'n hek met een spandoek had staan. Daar word ik dan blij van, weer een praatwolkje uitgespaard, daar wordt een cartoon meestal beter van... 



dinsdag 5 april 2016

Gelukkig zijn...

Was ik in dit jubeljaar rond Jeroen Bosch toch bijna vergeten dat ik begin deze eeuw ook nog eens een plaatje van de meester gejat heb...


De context was destijds een lange strip over de dichter, waarin de arme man zou worden geconfronteerd met de grootste bedreiging van het dichterschap: huiselijk geluk. Uiteindelijk zou hij zelfs geld moeten gaan verdienen. Het project strandde overigens vroegtijdig op de tekentafel, zoals dat vaker gaat, omdat ik gelukkig werd en geld ging verdienen...




vrijdag 5 februari 2016

Beau, oui, comme Bowie...

Het overlijden van David Bowie heeft er ingehakt in huize Out. Ik was immers een van die diehards die Blackstar al illegaal luisterde voordat hij uitkwam, en op Bowie's verjaardag naar de cd-winkel snelde om hem aan te schaffen. En toen was hij er opeens niet meer. Ik ben van de generatie die Bowie heeft leren kennen als gelikte, blondgelokte popster in de overtreffende trap, en die dat beeld later moeilijk kon rijmen met een man met lang haar in een jurk en uitbundige make-up. Pas begin deze eeuw ben ik me echt gaan verdiepen in 's mans werk, en gelukkig nam ik in die tijd de verstandige beslissing om de rijen op het postkantoor te trotseren om hem live te zien in Ahoy. Geweldig concert, en vooral achteraf gezien een buitenkans. En toen was hij er opeens niet meer. Vertrokken alsof zijn vertrekken onderdeel uitmaakte van een van tevoren bedachte voorstelling. Dan moest het er toch maar eens van komen, die Bowie-cartoon. Ik was deze al een paar maanden geleden van plan om te maken, toen de homo naledi nog vers nieuws was, maar toen is het er niet van gekomen. Dan maar postuum, als eerbetoon, met een zwart sterretje als stille hommage aan de Thin White Duke... 


donderdag 14 januari 2016

Walking Dead aan het Spaarne

Dankzij Alex van Koten, de hoftekenaar van de Haarlemse Hofjeskrant, had ik een gastoptreden in deze kleurrijke krant. Dat ik op het moment van tekenen bezig was met het kijken van The Walking Dead, moge duidelijk zijn. Waar is sheriff Grimes als je hem nodig hebt?