In het toch al niet kinderachtige oeuvre van Jacques Brel heb ik Au suivant altijd een van zijn meest zieke nummers gevonden: afstotelijk en fascinerend tegelijk. Uiteindelijk won bij mij de fascinatie. De eerste stap was een vertaling op rijm, en de volgende een verstripping van het nummer. Met minstens een decennium afstand vraag ik me wel af op wat voor acid ik zat toen ik het maakte, maar duidelijk is dat in elk geval Dalí en Mucha over mijn schouder meekeken. Op gepaste afstand van 'le grand Jacques' natuurlijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten