Woeste wensen...!

Als we dan toch het format hebben liggen van de aloude Suske en Wiske-cover, dan maken we er ook nog maar even een wenskaart van... De beste wensen allemaal (ook voor wie dit ver na de jaarwisseling leest)!

Memento mori

Soms krijg je een cartoon letterlijk in de schoot geworpen. Deze is gebaseerd op foto's die ik kreeg van een Italiaanse collega die had vastgelegd hoe een schedel naar boven was gekomen bij de aanleg van een metrolijn. Een moderne memento mori voor de hedendaagse passant. Ik vond het leuk om die Milanese context te behouden. De mannen hadden oorspronkelijk gele hesjes, maar daar heb ik van afgezien vanwege de absurde toestanden in Frankrijk. En oranje is toch veel mooier...  

Sur le pont de Poissy...

Poissy is een voorstad van Parijs waar ik beroepshalve regelmatig kom. Typisch zo'n plek waarvan je in tweede instantie pas beseft dat het een eeuwenoud stadje is dat gaandeweg is opgeslokt door de metropool. En die verrassend pittoreske gedeeltes heeft. Zoals de oude brug, waarnaast ik een aardig hotel heb gevonden. Het is een fraaie middeleeuwse brug die na eeuwen gediend te hebben als overgang over de Seine (die bij Poissy vrij breed is) de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog niet te boven is gekomen. Tegenwoordig is het een halve brug die doodloopt vlak na de oever - een beetje als de brug van Avignon, maar dan zonder de internationale bekendheid. Het is een geliefde hangplek voor de plaatselijke jeugd met transistoren en ongetwijfeld joints, maar ziet er ondanks de onbruik en de vegetatie die er hier en daar uit is ontsproten nog steeds prachtig uit. Van de week had ik een hotelkamer met uitzicht op de brug en greep ik direct naar mijn balpen en mijn Moleskine. Het was een schets met een deadline, want ondertussen viel de avond en werd het zicht steeds beperkter. Maar in die tijd gebeurde er ook van alles: de lantaarns gingen aan, er zwommen ganzen onder een boog door en er kwam een man met een lange jas en een hoed fotogeniek over het water staan staren. Alsof ze erom vroegen om in de tekening te worden opgenomen. Het zou werkelijk zonde zijn geweest om dat te niet te doen...  

Er was eens roken...

Afgelopen lente werd onze voortuin omgeploegd en zag ik op een dag naast onze voordeur een kop van een kleipijp liggen. Gefundenes Fressen natuurlijk voor een cartoonist voor een archeologisch georiënteerd publiek... Dit is overigens het eerste jaar dat ik bewust bezig ben met seizoenen in mijn cartoons. Ik ben opgegroeid met de Franco-Belgische strip waar het altijd zomer is, dus je tekent automatisch toch een blauwe lucht en mensen zonder jas. Terwijl de herfst toch een verdomd fotogeniek seizoen is... 

Hoogovenman

Een tentoonstelling over opgravingen op het Hoogovensterrein leverde direct inspiratie op, zeker nu ons staalbedrijf zijn eeuwfeest viert. De uitvoering was wat minder voor de hand liggend, omdat ik worstelde om zoals gebruikelijk twee figuren in de tekening te krijgen. De uitweg bleek eigenlijk best te werken: gewoon de tweede persoon buiten beeld laten, zodat er feitelijk tegen de lezer wordt gepraat. We gaan er verder vanuit dat er over honderd jaar geen nieuwe skeletten zijn op te graven in IJmuiden... 

Tuscan holidays...

Ik had op vakantie mijn moleskine weer mee om het uitzicht te tekenen bij ons vakantieverblijf. Ons eerste adres bevond zich even voorbij Siena, in een prachtige omgeving met een weids uitzicht over een dal met zonnebloemen. Het moment van de tekening was de vallende avond, toen alles aan het bijkomen was van heftig onweer en stortregens die onze berg hadden uitgekozen als epicentrum. 

Vervolgens zaten we vlakbij Florence, en onderstaande tekening maakte ik met de brandende zon op mijn rug en benen, terwijl het zweet werkelijk overal gutste. Het was bijna avond, maar koelte was nog ver te zoeken...

Dit was een agriturismo dat bestond uit een klein straatje met gewezen arbeidershuisjes, die gaandeweg waren verbouwd tot accommodaties voor toeristen. Vooral de oude waterput voor ons huis vond ik fascinerend, dus een aparte tekening waard. In het huis voor de pomp woonde nog een oude dame van 86, die geboren was in de straat en waarschijnlijk nooit ergens anders had gewoond. De pomp was haar vaste stek om 's ochtends te wachten op de bakker die langskwam met vers brood of op toeristen met wie ze praatje kon aanknopen (al dan niet met zinnig antwoord). De stoel naast het stenen bankje haalde ze trouwens weg toen ik aan het tekenen was. Erna verzuchtte ze dat ze opzag tegen de winter, als alle huizen om haar heen leeg waren, dat haar man ook alweer zes jaar geleden overleden was, dat de put sindsdien ook al niet meer dienst deed en nog wat dingen die ik niet volledig kon volgen, maar waar ik instemmend op knikte. En ook wij gingen weer, maar ik nam een eigen indruk van haar vaste plekje mee naar huis. 

Am Strand...

Goed gejat is beter dan slecht verzonnen. In dit geval was het mijn zoon van negen die me het grapje aanreikte. Toegegeven, ik heb zijn idee wat versimpeld (met name Indiana Jones, de nazi's en de woestijn van Egypte weggelaten), maar dan bleef er toch nog genoeg over voor een grap. Met zo'n zonnig tafereeltje erbij zijn we helemaal klaar voor de zomer... 

En omdat meestal de schetsen eigenlijk beter zijn dan het eindresultaat, doen we er dit keer nog maar eens een schetsje bij. 

De vrolijke voorkant

Als het om Suske en Wiske gaat beschouw ik mijzelf niet als een puritein: het hindert me niet als Wiske een staartje in haar nek draagt of tietjes heeft, of Suske een hoodie draagt met sportschoenen en of Lambik en Jerom eindelijk uit de kast komen. Er is wel één ding dat ik de laatste jaren uitermate slecht heb kunnen verteren: het overboord gooien van de aloude rode cover, die er voor mij in hoge mate toe heeft bijgedragen heeft dat de stripreeks zo'n onverwoestbaar merk was. Als de covers niet rood meer zijn, hoef ik ze ook eigenlijk niet meer in de boekenkast. En dan maak ik met veel plezier nog een eigen hommage aan die aloude vormgeving... 

Facehugger

Je bent een geek of je bent het niet... Ik mag dan cartoonist zijn van een respectabel archeologisch tijdschrift, van tijd tot tijd moet ik er even een nerd-referentie in kwijt. Ik verwacht niet dat veel lezers vertrouwd zijn met de Alien-cyclus en dus de dramatische ironie van dit plaatje doorhebben, maar mij heeft het in elk geval lol bezorgd om het te maken...