Waterhoen
De wereld was voor jou gemaakt.
Het leven was in jou ontwaakt.
Je wezen zeeg voor het gezag
Van die zonnige lentedag.
Vrij, zo teugelloos en koen,
Jij, ranke, slanke waterhoen,
Nam jij je toekomst als besluit
En spreidde jij je vleugels uit.
Daar jij niets te verliezen had,
Was luchtigheid je habitat
En ging je, als een kind dat doet,
Je gouden toekomst tegemoet.
Daar lonkte aan de overkant,
Als in een gastvrij buitenland,
Een wijfje met volmaakte pracht –
De moeder van je nageslacht ?
Dus logisch dat op dat moment
Je trillend weggevlogen bent
En vloog, zoals een kind dat doet,
Je mooie toekomst tegemoet.
Ik weet nog goed de harde klap
Frontaal tegen mijn motorkap,
Hoe jij zieltogend hebt getold,
Je op mijn voorruit hebt gerold,
Je achter mij in dode vlucht
Gewenteld hebt door ijle lucht
En ik, aanstichter van je dood,
Je slechts nog dit gedicht aanbood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten